ოგორ მინდა ჩავიძირო შენს ლამაზ თვალებში რომ დამავიწყო ყველა არდი და მწუხარება........... ენატრები, უზომოდ მენატრები ისე როგორც ყვავილებს მზის თბილი ხივები, ისე როგორც უდაბნოს წვიმის წვეთები, ისე როგორც ღამის წუხარებაში გაშლილ ვარდს ბულბულის ნაზი სტვენა....... ენატრები....... ისევ ჰკივის ჩემში შენი მონატრება............. იცი აღარ დარჩა არაფერი, ვიცი არასოდეს აღარ განმეორდება ბედნიერი არსული, ვიცი ვეღარ ვიქნებით ერთად, ვეღარ ვიხეტიალებთ ელჩაკიდებულები ტყის მწვანე ტევრებში, ვეღარ დავითვლით ამეული თბილისის ლამაზ ცაზე მოკაშკაშე ვარსკვლავებს, ვეღარ იძრომიალებთ ნარიყალის იდუმალებით მოცულ ნანგრევებზე, ვეღარ ისეირნებთ ჩამავალი მზის სხივებით განათებულ კუს ტბაზე ნავით, ეღარ დავტკბებით ერთმანეთის ალერსით................ იცი, მაგრამ გაბზარულ გულში პაწაწინა იმედი ვარსკვლავად ბრწყინავს ა მეც გელოდები, გელოდები რომ ოდესმე გაიგონებ ჩემს ასოწარკვეთილ ძახილს და....... მოხვალ..... მოხვალ და ისევ ისე ველებურად ჩამიკრავ მძლავრ გულ-მკერდში, ძველებური სითბოთი ამხედავ ნაღვლიან, მაგრამ სიყვარულით სავსე თვალებით თვალებში, ნებიანად დამიკოცნი მოლოდინით გათანგულ ბაგეს და თბილი ასე ხლობელი დაძვირფასი ხმით ნაზად მიჩურჩულებ ყურში: "შენ შემოგევლე …"
