ოგორც ნისლის ნამქერი, ჩამავალ მზით ნაფერი, ლვარებდა ნაპირი სამუდამო მხარეში! რ ჩანდა შენაპირი, ვერ ვნახე ვერაფერი, ივ და მიუსაფარი მდუმარების გარეშე. დუმარების გარეშე და სიცივის თარეშში, ამუდამო მხარეში მხოლოდ სიმწუხარეა! ეცხლი არ კრთის თვალებში, წევხარ ცივ სამარეში, ევხარ ცივ სამარეში და არც სულს უხარია. ეშლილი სახეების ჩონჩხიანი ტყეებით სულდგმულო დღეები რბიან, მიიჩქარიან! იზმარიან ჩვენებით - ჩემი ლურჯა ცხენებით ემთან მოესვენებით! ყველანი აქ არიან! ჩქარიან წამები, მე კი არ მენანება: რემლით არ ინამება სამუდამო ბალიში; აქრა ვნება-წამება, როგორც ღამის ზმანება, ით სულის ხმოვანება ლოცვის სიმხურვალეში. ით ცეცხლის ხეტიალი, როგორც ბედის ტრიალი, ქარი გრგვინვა-გრიალით ქრიან ლურჯა ცხენები! ვავილნი არ არიან, არც შვება-სიზმარია! ხლა კი სამარეა შენი განსასვენები! ომელი სცნობს შენს სახეს, ან ვინ იტყვის შენს სახელს? ინ გაიგებს შენს ძახილს, ძახილს ვინ დაიჯერებს? ერავინ განუგეშებს საოცრების უბეში, ძინავთ ბნელ ხვეულებში გამოუცნობ ქიმერებს! ხოლოდ შუქთა კამარა ვერაფერმა დაფარა: შრალ რიცხვების ამარა უდაბნოში ღელდება! ეშლილი სახეების ჩონჩხიანი ტყეებით სულდგმულო დღეები ჩნდება და ქვესკნელდება. ხოლოდ ნისლის თარეშში, სამუდამო მხარეში, ევით თუ სამარეში, წყევლით შენაჩვენები, ოგორც ზღვის ხეტიალი, როგორც ბედის ტრიალი, ქარი გრგვინვა-გრიალით ქრიან ლურჯა ცხენები!
