ხუთშაბათი, 2025-06-26, 3:44 PM
მოგესალმები სტუმარი

@ADMIN@LEVANI@

galaktion tabidze	12:54 PM
მერი ენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი! ერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა, ანდომიან ცის ელვა და ფერი მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა! ფეთქებული და მოცახცახე წოდა ნათელ ალთა კრებული, აგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე იყო იდუმალ გაფითრებული. წოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა, არდთა დიოდა ნელი სურნელი, აგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთა სხვა არის ლოცვა განუკურნელი. ესმოდა შენი უგონო ფიცი... ერი, ძვირფასო! დღესაც არ მჯერა... იცი წამება, მაგრამ არ ვიცი: ეს გლოვა იყო თუ ჯვარისწერა? ოდებთან ვიღაც მწარედ გოდებდა ა ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა... ყო ობლობა და შეცოდება, დღესასწაულს კი ეს დღე არ ჰგავდა. აძრიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარი ად მატარებდა? ხედვა მიმძიმდა! უჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარი და განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა. აბადი ტანზე შემოვიხვიე, ავი მივანდე ფიქრს შეუწყვეტელს; ჰ! შენი სახლი! მე სახლთან იქვე ღონე-მიხდილი მივაწექ კედელს. სე მწუხარე ვიდექი დიდხანს ა ჩემს წინ შავი, სწორი ვერხვები შრიალებდნენ ფოთლებს ბნელხმიანს, როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები. ა შრიალებდა ტოტი ვერხვისა, აზე - ვინ იცის! ვინ იცის მერი! ედი, რომელიც მე არ მეღირსა - ქარს მიჰყვებოდა, როგორც ნამქერი. თქვი: უეცარი გასხივოსნება ად ჩაქრა ასე? ვის ვევედრები? ად აშრიალდა ჩემი ოცნება, როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები? ნ ცას ღიმილით რად გავცქეროდი, ნ რად ვიჭრდი შუქს მოკამკამეს? ნ „მესაფლავეს“ რისთვის ვმღეროდი, ან ვინ ისმენდა ჩემს „მე და ღამეს“? არი და წვიმის წვეთები ხშირი ყდებოდნენ, როგორც მწყდებოდა გული ა მე ავტირდი - ვით მეფე ლირი, ლირი, ყველასგან მიტოვებული. 1915
კატეგორია: ლექსები \| ნანახია: 630 \| დაამატა: lof \| რეიტინგი: 0.0/0 \|